Paronnaud, yaşantımıza 2007'de Marjane Satrapi'nin Persépolis adlı çizgiromanının animasyon uyarlamasının yönetmenliğini Satrapi ile birlikte üstlenerek girmişti. Kendisine büyük başarı kazandıran Pinokyo ile ise epey geç bir karşılaşma oldu bu benim için.
Sanatçı 190 küsür sayfalık çalışmasında Pinokyo'yu oldukça karanlık bir atmosferde, trajik ama daha fazla mizahî boyutlarda ele alıyor ve dînî dogmatizmden militarizme, çocuk istismarından ahlâkî iki yüzlülüklere, bir çok hususa temas ediyor, bunu yaparken de bir çok 'tanıdık' limana uğruyor.
Pinokyo aslında istisnalar dışında bir sözsüz çizgiroman. İstisnalar ise, hikâye ilerledikçe zaman zaman araya giren 1-2 sayfalık 'karafatma Jiminy'nin serüvenleri. Bunun dışında dil bilmenizi pek de gerektirmeden anlaşılması mümkün olan, gayet renkli, farklı anlatım yöntemleriyle donatılmış, yer yer absürtleşebilen, tam masal diline dönerken, yüzünüze bir sol direk indirerek sizi başka bir zemine yuvarlayıveren bir başyapıt Winshluss'un Pinokyo'su.
Söz ettiğim karafatma Jiminy, orijinal Carlo Collodi metninde Pinokyo'nun vicdanının sesi gibi konuşan isimsiz ağutosböceğinin, Disney stüdyoları'nda adlandırılmış hâli olan 'Jiminy Cricket' karakterinin Winshluss versiyonu. Bu yeni durumu örnekleyen çok sevdiğim bir sayfayı da çevirip paylaşmadan edemedim, her ne kadar bir cümle de olsa Dostoyevski çevirmek gibi bir haddini bilmezlikte bulunmak zorunda kalsam da... Ayrıca, kitabın başından 14 sayfalık bir alıntıyla örneklemeyi de faydalı gördüm, aşağıda bulabilirsiniz;
Eserin Fransız ve İspanyol baskılarını 'farklı kaynaklardan' temin etmeniz mümkün.
